شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 21936

مجاز

واژه‌آرایی

کنایه

اغراق

آن چنان مهر توام در دل و جان جای گرفت / که اگر سر برود از دل و از جان نرود

تو هستی روان تن روشنم / روان چون پسندی تو دور از تنم

به تیرگی و درازی شبی چو دوش ندیدم / اگرچه زلف تو از دوش بگذرد به درازی 

بهار عمر خواه ای دل وگرنه این چمن هر سال/ چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد

من مانده‌ام مهجور از او دیوانه و رنجور از او / گویی که نیشی دور از او در استخوانم می‌رود

کنم با وصل و هجران صبر چندانی که بتوانم / که باشد صبر در آغاز صبر و نوش در پایان

امید لذت و عیش از مدار چرخ مدار / که در دیار کرم نیست ز آدمی دیار

به جانت کز میان جان ز جانت دوست‌تر دارم / به حقّ دوستی جانا که باور دار سوگندم

ساقی سیم ساق من گر همه دُرد می‌دهد / کیست که تن چو جام می جمله دهن نمی‌کند (تشبیه، واج‌آرایی)

چو منصور از مراد آنان که بردارند بر دارند / بدین درگاه حافظ را چو می‌خوانند می‌رانند (واج‌آرایی، تلمیح)

هر چه جز بار غمت بر دل مسکین من است / برود از دل من وز دل من آن نرود (واژه‌آرایی، کنایه)

از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان / باشد کز آن میانه یکی کارگر شود (تلمیح، واج‌آرایی)