شرکت در آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 14: سی مرغ و سیمرغ | آزمون شماره 607

راه بس دور و دراز و حراسناک بود، پایان راه پیدا نبود.

هدهد به مهربانی به همه جرعت می داد، اما راه دشوار بود ‌

این عدّهٔ قلیل چون بر بالای کوه آمدند، از سیمرغ خبری نبود.

در خواب صروش غیبی به آنها گفت: سیمرغ حقیقی شمایید.

این همه نقش و نگار که در جهان است، هر یک پرتوی از آن پر است.

هدهد گفت من او را می‌شناسم. او را سیمرغ می‌نامند.

پرندگان چون سخن هدهد را شنیدند، جملگی مشتاق دیدار سیمرغ شدند.

آرزویی ندارم جز اینکه بدان گلشن خرّم بازگردم و در آن بیاسایم.

 فلک خمیده نگاهش به من که با تن چون دوک / چگونه بار امانت نشانده‌اند به دوشم ( تلمیح - تشبیه )

چشم جان گر به رخت دوخته دارم چه عجب / که به مژگان تو چشم از دو جهان دوخته‌ام ( کنایه - استعاره )

من به شطرنج غزل با همه شاهی ماتم / تو که از بیدق ذوق و هنری شاه انداز ( ایهام تناسب - مجاز )

نیست پروا تلخ‌کامان را ز سختی‌های عشق / آب دریا در مذاق ماهی دریا خوش است ( اسلوب معادله - تناسب )