شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 2494

بشکن دل بی‌نوای ما را ای عشق/ این ساز، شکسته‌اش خوش‌آهنگ‌تر است

نه حلال است که دیدار تو بیند هر کس/ که حرام است یر آن کش نظری ظاهر نیست

بگفتا گر کسیش آرد فرا چنگ/ بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ

بترس از جهان‌دار یزدان پاک/ خرد را مکن با دل اندر مغاک (مغاک: گودال)

بخوان ای مرغ اگر داری زبانی / بخند ای صبح اگر داری دهانی

سر دفتر آیت نکویی / شاهنشه ملک خوبرویی

غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل / که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را

هرگز نمیرد آن‌که دلش زنده شد به عشق / ثبت است بر جریده عالم دوام ما

چه عروسی است در جان که جهان ز عکس رویش/ چو دو دست نوعروسان تر و پر نگار بادا

خیز که در هر طرفی بانگ چنگ/ در فلک انداخت ندا و صدا

آمده‌ام بهار خوش پیش تو ای درخت گل / تا که کنار گیرمت خوش و خوش می‌فشانمت

گر در عسل نشینی تلخت کنند زود / ور با وفا تو جفت شوی گردد آن جفا

ز هر باد، چون گرد منما بلندی: 

دام در ره، نه هوی را تا نیفتادی به دام:

گر هست آتش ذرّه‌ای آن ذرّه دارد شعله‌ها:

یکی پرسید از سقراط کز مردن چه خواندستی: