شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 5: اختیارات شاعری 1 (زبانی) | آزمون شماره 3118

غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل / که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را

همّت طلب از باطن پیران سحرخیز / زیرا که یکی را ز دو عالم طلبیدند

بتی این کاه را چون کوه سنگین می‏ کند آن‌گاه / چه آتش‏ ها که در این کوه برپا می‏ کنم هر شب

سیل خون از جگر آرید سوی بام دماغ / ناودان مژه را راه گذر بگشایید

از صبا هر دم مشام جان ما خوش می‌شود / آری آری طیب انفاس هواداران خوش است

ناگشوده گل نقاب آهنگ رحلت ساز کرد / ناله کن بلبل که گلبانگ دل‌افگاران خوش است

مرغ خوش‌خوان را بشارت باد کاندر راه عشق / دوست را با ناله شب‌های بیداران خوش است

از زبان سوسن آزاده‌ام آمد به گوش / کاندرین دیر کهن کار سبکباران خوش است

از روی تو سر نمی‌توان تافت / وز روی تو در نمی‌توان بست

سودای لب شکردهانان / بس توبه صالحان که بشکست

ور سر ننهی در آستانش / دیگر چه کنی دری دگر هست؟     

دیر آمدی ای نگار سرمست / زودت ندهیم دامن از دست

دست فشانم چو شجر چرخ‌زنان هم چو قمر / چرخ من از رنگ زمین پاک‌تر از چرخ سما

عارف گوینده بگو تا که دعای تو کنم / چون که خوش و مست شوم هر سحری وقت دعا

 از کف سلطان رسدم ساغر و سغراق قدم / چشمه خورشید بود جرعه او را چو گدا

 دلق من و خرقه من از تو دریغی نبود / وان که ز سلطان رسدم نیم مرا نیم تو را