شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 10129

تا چه دیده است زمین دیده که هر دم گوید / کاین همه آب رخ از رهگذر ماست تو را

این نکهت مشکین‌نفس باد بهار است / یا چین سر زلف تو یا نافه چین است

تو را صبا و مرا آب دیده شد «غمّاز» / وگرنه عاشق و معشوق رازدارانند

در قدم‌های خیال تو به دامن هر دم / چشم دریادل من لؤلؤ لالا می‌ریخت

از خویشتن بپرس در این گور خویش تو / جان و خرد بسی است تو را منکر و نکیر

بشکفد پروانه چون در انجمن بیند مرا / خیزد از بلبل فغان چون در چمن بیند مرا

خفاش در تاریکی‌ای در عشق ظلمت‌ها به رقص / مرغان خورشیدی سحر تا والضّحی پاکوفته

ز شرم نرگس مخمور او چندان عرق کردم / که سر تا پای من میخانه شد از شیشه چیدن‌ها

ارغوان جام عقیقی به سمن خواهد داد / چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد

نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد/ عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد

این تطاول که کشید از غم هجران بلبل / تا سراپرده گل نعره‌زنان خواهد شد

مشوی ای دیده نقش غم ز لوح سینه حافظ / که زخم تیغ‌ دلدار است و رنگ خون نخواهد شد

 در شب مهتاب خوش باشد سفر کردن ز خویش / تن مده چون نقش دیبا در چنین وقتی به خواب

از صدای آب سنگین‌تر شود خواب و مرا / قل قل مینای می، ریزد نمک در چشم خواب

گر چه می‌گویند باران نیست در ابر سفید / از طراوت می‌چکد از پرتو مهتاب، آب

 بادۀ روشن کز او شد دیده ساغر پر آب / می‌شود نورٌ علی نور از فروغ ماهتاب