شرکت در آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 11: آن شب عزیز | آزمون شماره 1518

صدای مهیب توپخانه، صدای کودکانه اما خشکی کلاش را در خود حضم می کرد.

معبر تمام شد و وارد محوطه پیشروی خاکریزهای دشمن شدیم.

بچه ها آخرین رمغ هایشان را در آخرین فشنگ هایشان می ریختند.

بچه ها هم که انگار از دست آن زلّه شده بودند، تکبیر گفتند.

 خاک رهی گزیده‌ام تا چه براید آسمان / جَیب مهی گرفته‌ام، تا چه کند ستاره‌ام

وصال یار به ما بس که نقض پیمان کرد / به عهد بعد رسانیم عهد قربا را

تا نیفکنده سرت کوزه‌گر دهر به خاک / رخت در پای خم انداز و می افکن به سبوی

دل چاشنی گرفت از آن خنده‌های شور / آری نمک لذیذ نماید کباب را

روغن از چشمه‌ی قدس است به مصباح عقول / روح از او شیشه و ابدان به مثل مشکاتند

فتنه‌ی سامری و جلوه‌ی سینای کلیم / گوشه‌ی ابرویی از غمزه‌ی جادوی تو بود

کسی کو طریق تواضع رود / کند بر صریر شرف سلطنت

حسن آدم تا نیاید در جمال او کمال / کی سر تعظیم در پایش فرو آرد ملک

به ما طعنه می‌زند و می‌خندد و بعد می‌گوید: باید مطمعن شوم که کوتاهی نکردید.

اثیر بعصی لبخند کنایه‌آمیزی می‌زند. همه ما از تعجب شاخ درآوردیم. آن‌ غدر مین اظافه آوردید که به عقب فرستادید.

همه به هم زول زدیم و در میان بحت و حیرت عسیر دشمن، همراه با حاجی با صدای بلند از ته دل خندیدیم.

حالا باید خودمان هم دربرویم. الان است که لو برویم. چنان زدم که دیگر حوس نکند بی‌موقه آواز بخواند.