شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفتم : باران محبّت | آزمون شماره 395

ز چشم خلق فتادم هنوز و ممکن نیست/که چشم شوخ من از عاشقی حذر گیرد

عاشقی پیداست از زاری دل/نیست بیماری چو بیماری دل 

ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست/هرچه آغاز ندارد نپذیرد انجام

در خلق را گل بر اندوده ام/ در این در بدین دولت آسوده ام

جلوه ای کرد رخت دید ملک عشق نداشت / عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد

ملک از سوز عشق بهره نداشت / کاین نمک در خمیر بوالبشرست

دل به عشق تو سپردم به امانت لیکن / باورم نیست که دیگر به میان می آید

نداشت طاقت این بار آسمان و زمین / ظلوم ماست که شد عامل امانت عشق 

ابلیس پرتلبیس گرد (قالب/ غالب) آدم برآمد و طواف آن کرد.

هر عصب و فکر به منبع (بی‌شائبه/ بی‌شاعبه) ایمان وصل بود و به این دنیا دل نمی‌بست.

وی در انجام آن‌کار (اهمال/ احمال) را جایز نمی‌شمرد.

جلال‌الدین به (اسرار/ اصرار) مریدان، مجلس وعظ مجدد خود را برپای کرد.

۵

۴

۳

۲

چنين گر آفتاب عشق سازد عام فيض خود   / جهان آب و گل را ميوه خامي نمي ماند

 دلی که آب شد از عشق برقرار بود / که گل گلاب چو گرديد پايدار بود
 

 همه عمر برندارم سر از این خمار مستی  / که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
 

چون شیشه عالمی همه گردن کشیده اند  /  تـا از شراب عشق که را سـرخ رو کنند