شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 2268

زبان درکش ای مرد بسیار دان / که فردا قلم نیست بر بی زبان 

صدف‌وار گوهر شناسان راز / دهان جز به لؤلؤ نکردند باز 

فراوان سخن باشد آکنده گوش / نصیحت نگیرد مگر در خموش 

اگر پای در دامن آری چو کوه / سرت ز آسمان بگذرد در شکوه 

نمی‌آید به چشم از پرتوی دل داغ‌های من / ستاره روز روشن چون شود از آسمان پیدا (کنایه _ استعاره‌ی مکنیه)

ای گل به نازکی بنشین بر سریر حسن / کز حسن طلعت تو جهان رنگ و بو گرفت (تشبیه _ تشخیص)

لعل حیات بخشت صدبار ریخت خونم / گویی به بخت من شد آب حیات قاتل (استعاره‌ی مصرحه _ کنایه)

دلم تا وا شود چین از جبین بگشا و ساغر کش / مرا امروز باغ دلگشا گردی چه خواهد شد (تشبیه بلیغ _ مجاز)

پری به شمع زدن امتیاز پروانه است / نه هر پرنده در آتش سمندری داند

من به امید وفای تو به دام افتادم / ور نه با سلسله‌ی زلف چه کار است مرا

ای حسن تو بی‌پایان، آخر چه جمال است این / در وصف توام حیران، آخر چه کمال است این؟

صائب میان تازه خیالان اصفهان / بس باشد این غزل، گل روی سبد مرا