شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 3797

ملکا ، مها ، نگارا ، صنما ، بتا ، بهارا / متحیرم ندانم که تو خود چه نام داری 

برید و میان را به گیسو ببست / به فندق ، گل و ارغوان را بخست 

از صدف ریزد گهر وز پسته دُر آید برون / چون شود گرم تکلم لعل خندان شما 

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد / بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد 

بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم؟ / زلف سنبل چه کشم عارض سوسن چه کنم؟

تا دل دیوانه در زنجیر زلفت بسته‌ایم / ای بسا عاقل که شد دیوانه‌ی زنجیر ما

از چه رو هندوی مه‌پوش شما در تاب شد / گر به مستی دوشم آمد دوش بر دوش شما

ای دل نگفتمت که مرو در کمند عشق / آخر به قصد خویش چرا می‌کنی شتاب؟

در شامگه هجرش بگداخت تن و جانم                           در دامگه عشقش بشکست پر و بالم

پیش از آن دم که زند خط شب از عارض روز              از سر زلف و رخت لیل و نهاری بوده است

در فراقش می‌نویسم نامه‌ای از دست من                  خامه خون می‌گرید و خط خاک بر سر می‌کند

گرچه چشمم بسته است اما سرشکم می‌رود            باز می‌گوید به مردم ماجرای چشم من