شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 3797

ای دل نگفتمت که مرو در کمند عشق / آخر به قصد خویش چرا می‌کنی شتاب؟

از چه رو هندوی مه‌پوش شما در تاب شد / گر به مستی دوشم آمد دوش بر دوش شما

تا دل دیوانه در زنجیر زلفت بسته‌ایم / ای بسا عاقل که شد دیوانه‌ی زنجیر ما

بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم؟ / زلف سنبل چه کشم عارض سوسن چه کنم؟

ملکا ، مها ، نگارا ، صنما ، بتا ، بهارا / متحیرم ندانم که تو خود چه نام داری 

برید و میان را به گیسو ببست / به فندق ، گل و ارغوان را بخست 

از صدف ریزد گهر وز پسته دُر آید برون / چون شود گرم تکلم لعل خندان شما 

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد / بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد 

گرچه چشمم بسته است اما سرشکم می‌رود            باز می‌گوید به مردم ماجرای چشم من

در فراقش می‌نویسم نامه‌ای از دست من                  خامه خون می‌گرید و خط خاک بر سر می‌کند

پیش از آن دم که زند خط شب از عارض روز              از سر زلف و رخت لیل و نهاری بوده است

در شامگه هجرش بگداخت تن و جانم                           در دامگه عشقش بشکست پر و بالم