شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفدهم : خاموشی دریا | آزمون شماره 7839

چون نیست هیچ‌کس به فریاد من رسد / خود رقص می‌کنم چو سپندار نوای خویش

گل آن‌چنان فریفته‌ی حسن خود شده است / کز شبنم است آینه دائم برابرش

تمیز نیک و بد روزگار کار تو نیست / چو چشم آینه، در خوب و زشت حیران باش

ز خار زار تعلّق، کشیده دامن باش / به هر چه می‌کشدت دل، از آن گریزان باش

یک

دو

سه

چهار

زسرکشان به بزرگی فروتني مطلب /  چه ممکن است خميدن رسد به گردن فيل

چون سایه هما که فتـادن عروج اوست / ز افـتـادگـی زیـاده شـود اعـتـبــار مـا

شبنم به آفتاب رسيد از فروتنی / افتاده شو مگر تو هم از خاک بر شوی

عزت از افتادگی خيزد که باشد در کنار  / جاي از افتادگی ، حرف کتاب افتاده را

پلنگ طبعی و من بر درت چو سگ خوارم / به دست جور مزن بر چو من غضنفر سنگ
 

شهر آن توست و شاهی فرمای هر چه خواهی / گر بی عمل ببخشی ور بی گنه برانی
 

دو چشم باز نهاده نشسته ام همه شب / چو فرقدین و نگه می‌کنم ثریا را (فرقدین: نام ستاره ای است)
 

بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد / که حدیثش همه جا در در و دیوار بماند