شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس سوم : تشبیه | آزمون شماره 8769

گر ندارد با دل سرگشته خواجو نزاع / هندوی زلفش چرا بر وی تطاول می‌کند؟ (تطاول: ستم)

لنگر حلم تو ای کشتی توفیق کجاست؟ / که در این بحر کرم غرق گناه آمده‌ایم

دهانش بی گمان همچون دلم تنگ/ میانش بی سخن همچون دهان هیچ

دل صنوبری‌ام هم‌چو بید لرزان است / ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست

در ره عشق که از سیل بلا نیست گذار / کرده‌ام خاطر خود را به تمنای تو خوش

جان شد سیاه چون دل شمع از تف جگر / پس هم‌چو شمع از مژه خوناب زرد خاست

حال من و تو از من و تو دور نیست زانک / تو آب زیر کاهی و من کاه زیر آب

من چون کبوتران به وفا طوق‌دار او / او کعبه‌‌ی من و حرم از من دریغ داشت

سخن ز حد مبر ای محتسب که مستی من/نه از پیاله خورشید و خم گردون است

رخت روز طرب را بامداد است/سر زلفت شب غم را سواد است

تویی کعبه به هر شهری که باشی/چو مکه نام آن خیر البلاد است.

به عشق طعنه «جامی» مزن که عاشق را/ عنان دل ز کف اختیار بیرون است.