شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 1530

چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهر مقصود / ندانستم که این دریا چه موج خون‌فشان دارد

چه آسان می‌نمود اوّل غم دریا به بوی سود / غلط کردم که این طوفان به صد گوهر نمی‌ارزد

ایمنی جستم ز ویرانی ندانستم که چرخ / گنج خواهد خواست جای باج از این ملک خراب

می‌رسانم شبنم خود را به خورشید بلند / تا به چند از لاله دندان بر جگر باشد مرا

تیرقدی، کمان کشی، زهره رخی و مهوشی / جانت فدا که بس خوشی، جان و جهان کیستی؟

از بتان آن طلب ار حسن شناسی ای دل / کاین کسی گفت که در علم نظر بینا بود 

غلام نرگس مست تو تاج‌دارانند / خراب باده لعل تو هوشیارانند 

اگر ز پسته تنگ تو دم زند غنچه / نسیم باد صبا در دمش دهن بدرد 

چو تَنگ شکر در عقیق آورم / ز پسته شراب رحیق آورم 

از صدف ریزد گهر وز پسته دُر آید برون / چون شود گرم تکلم لعل خندان شما 

به گریه گفتم از آن پسته یک دو بوسه بده / به خنده گفت مگس کی نشسته بر قندم؟

وین نیست عجب ای صنم پستهدهن / گر پستهدهن بود همه چربسخن