شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفتم : باران محبّت | آزمون شماره 279

می توان بر تیرباران ملامت صبر کرد / کو جگرداری که با تیر تغافل سر کند؟

پرده خود پیش هر ناشسته رو نتوان درید / بلبل ما گریه را در دامن گل سر کند 

خیره چشمی بین که پیش عارض گلرنگ او / شبنم نادیده،حرف از دفتر گل سر کند 

خضر را از لوح دل چون زنگ می باید زدود / هر که خواهد راه صحرای توکّل می کند

۱

۲

۳

۴

بود سرهنگ را دهی مأمور / جایگاهی ز چشم مردم دور

خانۀ اسرار تو چون دل شود / آن مرادت زودتر حاصل شود

با حکیم او قصه‌ها می‌گفت فاش / از مقام و خواجگان و شهر و باش

واندر آن شهر از قرابت کیستت / خویشی و پیوستگی با چیستت؟

پــیـش مــن خــوشــتــر بــود از مــنـت آب حــیـات  /  تـشـنـه لـب خـود را بـه دریـای سـراب انـداخـتـن

مـخــواه کـم ز کــریـمـان کـز ابــر نـیـســانـی   / دهان خشک صدف جـز گهر نمی خواهد
 

پیش هر موری که نی در ناخنش منت شکست  /  خـاک صحـرای قناعت از شکر شیرین تـرسـت
 

تـــا هــســـت نــمـــی در قـــدح آبـــلـــه دل  /  نتـوان چـو صـدف آب رخ خـود بـه گهر داد
 

 جبرئیل چون ذکر سوگند شنید ، به حضرت بازگشت.

اگر معشوق خواهد که از او بگریزد ، او به هزار دست در دامنش آویزد.

و بنده به حفظ حواسّ ظاهر مکلّف است و از فعل هر یک ، مسئول.

اگر به طوق و رغبت نیاید ، به اکراه و اجبار برگیر و بیار.