شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 25511

کار پاکان را قیاس از خود مگیر/ گرچه ماند در نبشتن (شیر) و (شیر)

گلاب است گویی به جویش (روان)/ همی شاد گردد ز بویش (روان)

نه عجب که (قلب) دشمن شکنی به روز هیجا/ تو که (قلب) دوستان را به مفارقت شکستی

زلف او (دام) است و خالش دانۀ آن دام و من/ بر امید دانه‌ای افتاده‌ام در (دام) دوست

در مصراع اول از آرایۀ تشخیص استفاده شده است

واج‌آرایی در مصوت بلند آ در بیت وجود دارد

واژگان «چشم، دوش، بر» شبکۀ معنایی ایجاد کرده‌اند.

آرایۀ تشبیه در بیت به کار رفته است.

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد / ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

مرو به خانه‌ی ارباب بی‌مروت دهر / که گنج عافیتت در سرای خویشتن است

در دلم بود که بی‌دوست نباشم هرگز / چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

ای دل آغشته به خون، چند بود شور جنون / پخته شد انگور کنون، غوره میفشار بیا

خواب نوشین بامداد رحیل / بازدارد پیاده را ز سبیل

خیزید و خز آرید که هنگام خزان است / باد خنک از جانب خوارزم وزان است

رشته‌ تسبیح اگر بگسست معذورم بدار / دستم اندر ساعد ساقی سیمین‌ساق بود

از شیر شتر خوشی نجویم / چون ترشی ترکمان ببینم

مرا گفتی: که از پیر خرد پرسم علاج خود / خرد منع من از عشق تو فرماید چه فرمایی (واژه‌آرایی، تشخیص)

مراد ما نجویی ورنه رندان هوس‌جو را / بهار شادی‌انگیزی حریف باده پیمایی (واج‌آرایی، تضاد)

من آزرده‌دل را کس گره از کار نگشاید / مگر ای اشک غم امشب تو از دل عقده بگشایی (واج‌آرایی، کنایه)

گویند اصل آدمی خاک است و خاکی می‌شود / کی خاک گردد آن کسی کو خاک این درگاه شد (تلمیح، واژه‌آرایی)