شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس دهم: زبان و ادبیات فارسی در سده‌های پنجم و ششم و ویژگی‌های سبکی آن | آزمون شماره 9572

فراوانی ترکیبات نو

رواج مفاخره و شکایت و انتقاد اجتماعی

رواج اصطلاحات عرفانی

رواج هجو

گفت الهی مرا فقر و فاقه به تو رسانید و لطف تو آن را زایل نگردانید.

این فاخته بر این درخت می‌گوید که کوکو من نیز موافقت او می‌گویم هوهو.

گفت زمین درخشان است از مرقّعیان چنان‌که آسمان درخشان است از ستارگان.

اندر خواستی کتابی، سبک و آسان، تا تو را یادگار بود و دیگر مردمان را فایده بود.

خسروان بدان پنج روز حق‌های حشم و گروهان بگزارندی و حاجت‌ها روا کردندی. اعتقاد پارسیان اندر نوروز نخستین آن است که اول روزی است از زمانه و بدو فلک آغازید گشتن.

هرکه در این کارها اهمال نماید از استقامت معیشت محروم ماند: ضایع‌گردانیدن فرصت و کاهلی در موسم حاجت و تصدیق اخبار که محتمل صدق و کذب باشد.

من آن غافل نادانم که دم گرم تو مرا بر باد نشاند تا هوس سجّاده بر روی آب افگندن پیش خاطر آوردم و چون سوخته نم‌ داشت آتش در من افتاد و قفای آن بخوردم.

ای نفس میان منافع و مضارّ خویش فرق نمی‌کنی؛ و خردمند چگونه آرزوی چیزی در دل جای دهد که رنج و تبعت آن بسیار باشد و انتفاع و استمتاع اندک؟

الف ـ ب

ب ـ ج

ب ـ د

ج ـ د

ذرّه نماید آفتاب چون به جمال تو رسد / عین کمال خسته باد ار به کمال تو رسد

کوه آهن شد غمم وز بخت من / در جهان آهن‌ربایی مانده نیست

در زیر هر نهالی از آن مجلسی کنیم/ بر یادکرد خواجه و بر دیدن بهار

جرعه‌نوش ساغر فکر من ا‌ند از تشنگی / ریزه‌‌خوار سفره خوان من‌‌ اند از ناشتا