شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یازدهم: قافیه | آزمون شماره 17305

تهمتن برآشفت و با توس گفت / که رهّام را جام باده‌ست جفت

چنان دید بر روی دشمن ز خشم / که شد ساخته کارش از زهر چشم

از علی آموز اخلاص عمل / شیر حق را دان منزّه از دغل

عشق شوری در نهاد ما نهاد / جان ما در بوته‌ی سودا نهاد

 ابر آذاری چمن ها را پر از حورا کند / باغ پر گلبن کند، گلبن پر از دیبا کند: «ا»

الا یا خیمگی خیمه فروهل / که پیشاهنگ بیرون شد ز منزل: «- ِل»

ای نهاده بر میان فرق جان خویشتن / جسم ما زنده به جان و جان تو زنده به تن:«-َ ن»

آمد شب و از خواب مرا رنج و عذابست / ای دوست بیار آنچه مرا داروی خوابست: «- َست»

خوش آن که حلقه‌های سر زلف واکنی                      دیوانگان سلسله‌ات را رها کنی

اولین گام ار سمند عقل را پی می‌کنی                وادی بی‌منتهای عشق را طی می‌کنی

زان فشانم اشک در هر رهگذاری                   تا به دامان تو ننشیند غباری

این چه دامی است که از سنبل مشکین داری        که به هر حلقة آن صد دل مسکین داری