شرکت در آزمون آنلاین دین و زندگی 1 (رشته انسانی) - درس دهم : اعتماد بر او | آزمون شماره 7856

«فَهُوَ حَسبُهُ» - به خدا پناه می‌آورند روی به درگاه او دارند.

«وَ هُوَ خَیرٌ لَکُم» - به خدا پناه می‌آورند و روی به درگاه او دارند.

«فَهُوَ حَسبُهُ» - بیشتر به خدا عشق می‌ورزند و با او انس می‌گیرند.

«وَ هُوَ خَیرٌ لَکُم» - بیشتر به خدا عشق می‌ورزند و با او انس می‌گیرند. 

به مصلحت اوست، گرچه خود بدان مصلحت آگاه نباشد _ به او آرامش می‌دهد و به آینده امیدوار می‌کند.

به مصلحت اوست، گرچه خود بدان مصلحت آگاه نباشد _ با فکر و اندیشه بهترین راه ممکن را انتخاب می‌کند.

خدای حکیم جهان را اداره می‌کند و اراده انسان در کنار اوست _‌ به او آرامش می‌دهد و به آینده امیدوار می‌کند.

خدای حکیم جهان را اداره می‌کند و اراده انسان در کنار اوست _‌ با فکر و اندیشه بهترین راه ممکن را انتخاب می‌کند.

ابزار و اسباب بنابر توکل فرد قرار داده شده و بی‌توجهی به آن، بی‌توجهی به علم الهی است.

توکل در جایی درست است که انسان مسئولیت و مصلحت خود را بشناسد و به آن عمل کند.

توکل‌کننده‌ای که اهل معرفت باشد، برای راهیابی به نیازهایش، از ابزار و اسباب بهره می‌جوید.

انسان باید در قلب خود بر خدا توکل کند و از ابتدا همة کارها را به خداوند حکیم و قادر بسپارد.

«قل افرایتم ما تدعون من الله»

«ان ارادنی الله بضرّ هل هن کاشفات ضّره»

«قل حسبی الله علیه یتوکّل المتوکّلون»

«من یتوکّل علی الله فهو حسبه»

رحیم – عبادت بهتر – سررشتة کارها در دست خداست.

علیم – محبت بیش‌تر – خدا بر اندیشه‌های آن‌ها آگاه است.

رحیم – محبت بیش‌تر - سررشته کارها در دست خداست.

علیم – عبادت بهتر - خدا بر اندیشه‌های آن‌ها آگاه است.