شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 168

در آفاق گشاده است ولیکن بسته است / از سر زلف تو در پای دل ما زنجیر 

هزاران نرگس از چرخ جهانگرد / فرو شد تا برآمد یک گل زرد 

اگر عشق اوفتد در سینه سنگ / به معشوقی زند در گوهری چنگ 

ز عشق آفاق را پردود دیدم / خرد را دیده خواب‌آلود دیدم 

خانه دل ما را از کرم عمارت کن / پیش از آن که این خانه رو نهد به ویرانی 

آتش است این بانگ نای و نیست باد / هر که این آتش ندارد، نیست باد

این عشق همچو آتش بر جمله قاهر است / تو بس عجایبی که بر آتش تو قادری 

عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت / فتنهانگیز جهان نرگس جادوی تو بود 

تاکِ انگور تا نگرید زار / خندۀ خوش نیارد آخر کار 

چون بر کف او ترنج دیدند / از عشق چو نار می‌کفیدند 

چو تَنگ شکر در عقیق آورم / ز پسته شراب رحیق آورم 

من که سرسبزیَم نماند چو بید / لاله زرد و بنفشه گشت سپید

حافظ از سرپنجۀ عشق نگار / همچو مور افتاده شد در پای پیل 

به تولای تو در آتش محنت چو خلیل / گوییا در چمن لاله و ریحان بودم 

تنگ شکر شود همه کام و دهان من / چون دل خیال آن بت شیریندهان کند 

پرده بردار ای قمر پنهان مکن تنگ شکر/ تا برِ سیمین تو احوال ما زرین کند 

من اشکم و او دیده، من آهم و او سینه / در پرده نمی‌مانم تا پردهدری دارم 

گر جان بدهد سنگ سیه، لعل نگردد /  با طینت اصلی چه کند؟ بدگهر افتاد 

به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد / فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت 

آتش است این بانگ نای و نیست باد / هر که این آتش ندارد نیست باد