شرکت در آزمون آنلاین دین و زندگی 1 (رشته انسانی) - درس دهم : اعتماد بر او | آزمون شماره 8625

انسان، نه تنها در کلام، بلکه باید در قلب خود به خدا توکل کند و واقعاً او را تکیه‌گاه خود ببیند.

 اگر ارادة خدا بر امری تحقق یابد، آن را به سرانجام می‌رساند.

 انسان متوکل در عین تلاش برای نتیجه و محصول، به وظایف خویش نیز عمل می‌کند و آن را به خداوند واگذار می‌کند.

 به سرانجام رسیدن امر الهی به دلیل قدرت و حکمت الهی است.

به مصلحت اوست، گرچه خود بدان مصلحت آگاه نباشد _ به او آرامش می‌دهد و به آینده امیدوار می‌کند.

به مصلحت اوست، گرچه خود بدان مصلحت آگاه نباشد _ با فکر و اندیشه بهترین راه ممکن را انتخاب می‌کند.

خدای حکیم جهان را اداره می‌کند و اراده انسان در کنار اوست _‌ به او آرامش می‌دهد و به آینده امیدوار می‌کند.

خدای حکیم جهان را اداره می‌کند و اراده انسان در کنار اوست _‌ با فکر و اندیشه بهترین راه ممکن را انتخاب می‌کند.

ابزار و اسباب بنابر توکل فرد قرار داده شده و بی‌توجهی به آن، بی‌توجهی به علم الهی است.

توکل در جایی درست است که انسان مسئولیت و مصلحت خود را بشناسد و به آن عمل کند.

توکل‌کننده‌ای که اهل معرفت باشد، برای راهیابی به نیازهایش، از ابزار و اسباب بهره می‌جوید.

انسان باید در قلب خود بر خدا توکل کند و از ابتدا همة کارها را به خداوند حکیم و قادر بسپارد.

سررشتة کارها را به خدا می‌سپارند _ به آرمان‌های بزرگ می‌اندیشند.

سررشتة کارها را به خدا می‌سپارند _ به درگاه خداوند پناه می‌برند.

یاد خدا آن‌ها را آرام می‌کند _ به آرمان‌های بزرگ می‌اندیشند.

یاد خدا آن‌ها را آرام می‌کند _ به درگاه خداوند پناه می‌برند.

انسان متوکل در کارهای خویش بر خدا توکل می‌کند و ابتدا همة کارهایش را به او می‌سپارد.

توکل در جایی درست است که انسان مسئولیت و وظیفة خود را به خوبی انجام دهد، یعنی فکر و اندیشة خود را به‌کار گیرد.

ابزار و اسباب بنابر علم الهی برای انسان مهیا شده است و بی‌توجهی به آن، بی‌توجهی به علم الهی است.

انسان باید در قلب خود بر خدا توکل کند و واقعاً او را تکیه‌گاه خود ببیند.