شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | آزمون شماره 1197

نظر آوردم و بردم که وجودی به تو ماند/ همه اسمند و تو جسمی، همه جسمند و تو روحی

تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی/ تو نماینده فضلی تو سزاوار ثنایی

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفا دارم تو را/ ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم تو را

همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم/ همه توحید تو گویم که به توحید سزایی

هین سخنی تازه بگو تا دو جهان تازه شود / وارهد از حدّ جهان بی‌حد و اندازه شود

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی / ز بامی که برخاست مشکل نشیند

گر مطیع خدمتت را کفر فرمایی بگوید / ور حریف مجلست را زهر فرمایی بنوشد

سوزد مرا سازد مرا در آتش اندازد مرا / وز من رها سازد مرا بیگانه از خویشم کند

اگر شاعری را تو پیشه گرفتی / یکی نیز بگرفت خنیاگری را

چنین آدمی مرده به ننگ را / که بر وی فضیلت بود سنگ را

چو سرگشته دیدند درویش را / یکی گفت پرورده خویش را

 گنه عفو کرد آل یعقوب را؟ / که معنی بود صورت خوب را

چو شیران جنگی برآشوفتند / پر از خشم اندام‌ها کوفتند

گواهی امین است بر درد من / سرشک روان بر رخ زرد من

 مرنجان دلم را که این مرغ وحشی / ز بامی که برخاست مشکل نشیند

بسی تیر و دی‌ماه و اردیبهشت / برآید که ما خاک باشیم و خشت