شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هفتم : تاریخ ادبیات فارسی در قرن های 10 و 11 | آزمون شماره 7474

 گه نعره زدی بلبل گه جامه دریدی گل / با یاد تو افتادم از یاد برفت آن‌ها

 گر بزنندم به تیغ در نظرش بی‌دریغ / دیدن او یک نظر صد چو منش خون‌بهاست 

باری به چشم احسان در حال ما نظر کن / کز خوان پادشاهان راحت بود گدا را

 هر پارسا را کان صنم در پیش مسجد بگذرد / چشمش بر ابرو افکند باطل کند محراب را

شاهان صفوی زبان ترکی را در ایران ترویج دادند و هیچ علاقه‌ای به زبان فارسی نداشتند.

در این دوره قالب غزل، قالب مناسبی برای پرداختن به مسائل سیاسی و انتقادات اجتماعی بود.

فرهنگ هند، در این دوره از فرهنگ ایران تأثیر می‌پذیرفت و فاضلان هند از سرودن شعر به زبان فارسی استقبال می‌کردند.

شاعران این دوره تشخیص داده بودند که سبک عراقی کاملاً جنبه حقیقت‌گویی و واقع‌گویی یافته است.

منبّت‌کاری، تذهیب، کشاورزی، دامداری، داستان‌نویسی، تاریخ‌نگاری، نویسندگی

خطّاطی، نقاشی، نویسندگی، تاریخ‌نگاری، تذهیب، گل‌کاری، دوزندگی

معماری، قالی‌بافی، سفالگری، شیشه‌سازی، نقّاشی، تذهیب، خوش‌نویسی

سفالگری، خطّاطی، دوزندگی، شیشه‌سازی، کاشی‌کاری، داستان‌نویسی، تاریخ‌نگاری

بیدل دهلوی: او را به سبب سرودن غزل‌های خیال‌انگیز و به کاربردن مضمون‌های بدیع و گاه دور از ذهن می‌شناسیم.

وحشی بافقی: سبک شعرش حدّ واسط سبک دوره عراقی و دوره بعد، یعنی سبک هندی است.

کلیم کاشانی: در سرودن شعر مذهبی معروف و ترکیب‌بند عاشورایی او زبانزد است.

صائب تبریزی: برخی از تک‌بیت‌های غزلش شاهکارهایی از ذوق و اندیشه‌اند. وی را خداوندگار مضامین تازه شعری دانسته‌اند.