شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 271

در این سبک، لغات ترکی رواج یافت و سبب ضعف زبان فارسی گردید.

زبان سبک هندی زبانی واقع‌گرا و زبان حقیقی مردم دورۀ خود است.

در این سبک، بی‌دقتی در کاربرد جمله‌ها و ترکیب‌ها و ورود واژه‌های عامیانه در شعر کاملاً مشهود است.

شاعران برای مضمون‌یابی و ارائۀ خیال خاص و معنی برجسته و فکری جزئی و تازه با بیانی اعجازانگیز تلاش می‌کنند.

ترویج روحیۀ پهلوانی

مضمون‌‌آفرین و باریک‌اندیشی

تبدیل موضوعات کهن به مضامین تازه

معنی‌گرایی

دامن فکر بلند آسان نمی‌آید به دست /  زرد شد تا مطلعی را کرد رنگین آفتاب

صفت عاشق صادق به‌درستی آن است /  که گرش سر برود از سر پیمان نرود 

نیست با دیدۀ ظاهر دل روشن محتاج /  نبود خانۀ آیینه به روزن محتاج 

دیوانۀ خموش به عاقل برابر است /  دریای آرمیده به ساحل برابر است

قالب عمده شعر در سبک خراسانی «قصیده» است.

زبان سبک هندی را باید زبانی واقع‌گرا قلمداد کرد؛ زیرا زبان حقیقی مردم آن دوره بوده است.

تلمیح در مضمون‌سازی شعر سبک هندی نقش فعالی دارد.  (البته تلمیحات غریب و نادر نه تلمیحات رایج).

مراد از نثر ساده در دوره هندی، نثر مرسل در آثاری مانند تاریخ بلعمی نیست.

کاربرد وجه وصفی

کاربرد جملات طولانی 

مطابقت صفت و موصوف به تقلید از عربی

کاربرد فعل با پیشوند