شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفتم : باران محبّت | آزمون شماره 691

به ترک ملک دو عالم چهار تکبیر است / یکی نماز تهجد یکی دوگانۀ تو

چشم کردی به روی هرکس باز / نظری هم به این غریب انداز

شکسته دل تر از آن ساغر بلورینم / که در میانهٔ خارا کنی ز دست رها

بگریست چشم دشمن من بر حدیث من / فضل از قریب هست و وفا در غریب نیست

سعدیا در قضای دوست مرو / چه کنم می بردم به اکراهم

میل ها همچون سگان خفته اند / اندر ایشان خیر و شر بنهفته اند

نه او خواهش پذیرد هرگز از من / نه آغازش پذیرد ز آب آهن

وگر به چشم ارادت نگه کنی در دیو / فرشته ایت نماید به چشم کروبی 

دو

سه

یک

چهار

چنين گر آفتاب عشق سازد عام فيض خود   / جهان آب و گل را ميوه خامي نمي ماند

 دلی که آب شد از عشق برقرار بود / که گل گلاب چو گرديد پايدار بود
 

 همه عمر برندارم سر از این خمار مستی  / که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
 

چون شیشه عالمی همه گردن کشیده اند  /  تـا از شراب عشق که را سـرخ رو کنند
 

نشسته به آرام در پیشگاه/ چو سرو بلند از برش گرد ماه
 

پیاده برفتند تا پیش اوی/ بر این آستانه نهادند روی
 

میان را ببستی به کین آوری/ به ایران نکردی مگر سروری
 

هم آنگه یکایک ز درگاه شاه/ برآمد خروشیدن دادخواه