شرکت در آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 1: شکر نعمت | آزمون شماره 4963

ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز / کان سوخته را جان شد و آواز نیامد 

چه غم دیوار است را که دارد چون تو پشتیبان / چه باک از موج بحر آن را که باشد نوح کشتیبان

بنده همان به که ز تقصیر خویش / عذر به درگاه خدای آورد 

کرم بین و لطف خداوندگار / گنه بنده کرده است او شرمسار 

منّت خدای را عزَّوجلَّ که طاعتش موجب غربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرومی‌رود، ممد حیاط است و چون برمی‌آید، مفرِّح زات.

باران رحمت بی‌حسابش همه را رسیده و خانِ نعمت بی‌دریغش همه جا کشیده. پرده ناموس بندگان به گناه فاهش ندرد و وظیفه روزی به خطای منکر نبرد.

فرّاش باد سبا را گفته تا فرش زمرّدین بگسترد و دایه ابر بهاری را فرموده تا بنات نبات در محد زمین بپرورد.

آکفان کعبه جلالش به تغصیر عبادت معترف و واصفان هلیه جمالش به تحیّر منصوب.