شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 11279

ای خالقی که راهنمایی و ای قادری که خدایی را سزایی، جان ما را صفای خود ده و دل ما را هوای خود ده.

شیخ را پرسیدند: صوفی‌ای چیست؟ گفت: آنچه در سر داری بنهی، آنچه در کف داری بدهی، آنچه بر تو آید بجهی.

بندگان من، مرا پرستید و مرا خوانید و مرا دانید، که آفریدگار منم، کردگار نامدار، بنده‌نواز آمرزگار منم.

آفتاب رخسارش آتش در سایه چاه زد و سایه زلفش دود از خرمن ماه برآورد.

خانۀ تن را به جان آباد کردن مشکل است/ بر سر ریگ روان بنیاد کردن مشکل است 

کشیدم قلم بر سر نام خویش / نهادم قدم بر سر کام خویش

ما ز بالاییم و بالا می‌رویم/ ما ز دریاییم و دریا می‌رویم

گردون چه خواهد از من بیچارۀ ضعیف/ گیتی چه خواهد از من درماندۀ گدای

قول او ختم‌دان تو چون قرآن / لفظ او جزم‌ دان تو چون فرقان

هوا از چهر او گردد به‌سان دیده شاهین / زمین از اشک او گردد به‌سان سینه عنقا

گه آن آراسته زلفش زره گردد گهی چنبر / گه آن آراسته جعدش ببارد مشک و گه عنبر

بوستانی است صدر تو ز نعیم / و آسمانی است قدر تو ز جلال

در خدمتت انبیا مشرف/ وز حرمتت آدمی مکرّم

ای مسند تو ورای افلاک/ صدر تو و خاک توده حاشاک

ای آرزوی قدر لقایت/ وی قبلۀ آسمان سرایت

ای شرع تو چیره چون به شب روز/ وی خیل تو بر ستاره پیروز