شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 18111

اگر چه آتش را قربی و عزتی باشد/ به نفس خویش عزیز است نیز خاکستر

کرد بدرود باغ، بلبل از آنک/ مر چمن را ز برف ناطورست

چو بنگریم همیدون پس از قضای خدا/ بلای ما همه قزدار بود و چالندر

به نور آذری و از تو دیده‌ام در آب/ به لطف آبی و از توست در دلم آذر

روزی که افکنیم ز جان چادر بدن                         بینی که رشک و حسرت ماهیم و فُرقدیم

بی گل روی تو بس خار که در پای من است          کیست کز پای برون آورد این خار مرا

چو انسان را نباشد فضل و احسان                       چه فرق از آدمی تا نقش دیوار

باد را بر سر کوی تو مجال است و مرا نیست           خنک آن باد که بر خاک سر کوت وزیده است

به صدق کوش که خورشید زاید از نفست / که از دروغ سیه‌روی گشت صبح نخست

شیر در بادیة عشق تو روباه شود / آه از این راه که در وی خطری نیست که نیست

هر باد که از سوی بخارا به من آید / با بوی گل و مشک و نسیم سمن آید

من همان‌دم که وضو ساختم از چشمة عشق / چار تکبیر زدم یک‌سره بر هرچه که هست

تشبیه، کنایه، تشخیص

تلمیح، تضاد، جناس

تشخیص، تناسب، حس‌آمیزی

تشبیه، کنایه، تلمیح

دروغ گفتن به ضربت لازم ماند که اگر نيز جراحت درست شود، نشان بماند. (ماندگاری اثر جراحت)

هر که در پيش سخن خردمندان افتد تا ماية فضلش بدانند مایة جهلش بشناسند. (وجوب خاموشی و به‌جا سخن گفتن نزد دانایان)

به گرسنگی مردن بِه که حاجت پیش کسی بردن. (ترغیب به گرسنگی کشیدن)

برادر که در بند خویش است،‌ نه برادر نه خویش است. (لزوم کمک به زندانیان)