شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 4720

آستین گریه را گاهی که بالا می‌زنم / سیلی سیراب بر رخسار دریا می‌زنم

پهلوی چرب غَنا، ارزانی دون ‌همّتان / من ز خاک آستان فقر، روغن می‌کشم

نهال، سرکش و گل بی‌وفا و لاله دورو / در این چمن به چه امّید آشیان بندی

عشق آمده بود بر در دل / عقل از پی دفع، لشکر آورد

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را / که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را

کس چو حافظ نگشود از رخ اندیشه نقاب / تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند

ندانم از چه سبب رنگ آشنایی نیست / سهی‌قدان سیه چشم ماه‌سیما را

دیده عقل مست تو، چرخه چرخ پست تو / گوش طرب به دست تو، بی تو به سر نمی‌شود