شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 18243

گوهر پاک بباید که شود قابل فیض / ور نه هر سنگ و گلی لؤلؤ و مرجان نشود

از خزان برگ‌ رزان ریزان شد ای گل‌چهره خیز / یاد کن از برگ‌ریز عمر و می در جام ریز

دلا ز قید حریفان بی‌خرد بگریز / تو مرغ زیرکی از دام دیو و دد بگریز

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود / سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

بلبلکان با نشاط، قمریکان با خروش/ در دهن لاله مشک، در دهن نحل نوش

ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد/ دل رمیده ما را انیس و مونس شد

دانه خال تو خون، از چشم صیاد آورد/ این سپند شوخ آتش را به فریاد آورد

زان نمکدان لب شیرین شور‌انگیز تو/ دانه خال سیه بر قرص سیمین بسته‌اند

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را / که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را

هر که گوید کلاغ چون باز است / نشنوندش که دیده‌ها باز است

رسم عاشق‌کشی و شیوه شهرآشوبی / جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود

شب است و شاهد و شمع و شراب و شیرینی / غنیمت است چنین شب که دوستان بینی

مرا گفتی: که از پیر خرد پرسم علاج خود / خرد منع من از عشق تو فرماید چه فرمایی (واژه‌آرایی، تشخیص)

مراد ما نجویی ورنه رندان هوس‌جو را / بهار شادی‌انگیزی حریف باده پیمایی (واج‌آرایی، تضاد)

من آزرده‌دل را کس گره از کار نگشاید / مگر ای اشک غم امشب تو از دل عقده بگشایی (واج‌آرایی، کنایه)

گویند اصل آدمی خاک است و خاکی می‌شود / کی خاک گردد آن کسی کو خاک این درگاه شد (تلمیح، واژه‌آرایی)

زلف او دام است و خالش دانه آن دام و من / بر امید دانه‌ای افتاده‌ام در دام دوست (استعاره، واژه‌آرایی)

همچو ماهی بر آسمان نشاط / یا چو ماهی فتاده در شستی (:دام) (واژه‌آرایی، تشبیه)

غریب‌تر ز همه اینکه هرگزت نبود / ز غیر شعر شعار و به غیر شعر شعور (واج‌آرایی، واژه‌آرایی)

از دست رفته‌ایم و ز پا اوفتاده‌ایم / از مرد کار قصه این کارخانه پرس (کنایه، استعاره)