شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس دهم: دریادلان صف‌شکن | آزمون شماره 2589

فیض روح القدس ار باز مدد فرماید / دیگران هم بکنند آن چه مسیحا می کرد

دوش دیدم که ملائک در می خانه زدند / گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

الا ای یوسف مصری که کردت سلطنت مغرور / پدر را بازپرس آخر، کجا شد مهر فرزندی

صلای یوسف گل شد جهان گیر / زلیخای جوان شد عالم پیر

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید / قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

تا نسوزد برنیاید بوی عود / پخته داند کاین سخن با خام نیست

قضا گفت گیر و قدر گفت ده / فلک گفت احسنت و مه گفت زه

گویند مگو سعدی چندین سخن از عشقش / می‌گویم و بعد از من گویند به دوران‌ها

تواضع سر رفعت افرازدت /  تکبر به خاک اندر اندازدت

بزرگان نکردند در خود نگاه / خدابینی، از خویشتن‌بین مخواه

مخور فریب تواضع ز خصم بد گوهر/که آب تیغ ز قد دوتا پلی دارد

حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود / عرض و مال و دین و دل در سر مغروری کرد

به موج آویز و از ساحل بپرهیز / همه دریاست ما را آشیانه

وصل جانانت آرزوست حزین / برو از خود که یار می‌آید

قطره‌ی دانش که بخشیدی ز پیش / متصل گردان به دریاهای خویش

آشیان من بیچاره اگر سوخت چه باک / فکر ویران شدن خانه‌ی صیاد کنید

دو

سه

چهار

پنج