شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | آزمون شماره 38

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی

منم چون شاخ تشنه در بهاران

شبی چون چاه بیژن تنگ و تاریک

نَه این ریسمان می برد با منش

گوشه ابروی توست منزل جانم / خوشتر از این گوشه پادشاه ندارد 

ای یوسف خوش نام ما، خوش می روی بر بام ما / ای درشکسته جام ما، ای بردريده دام ما

در عدم هم ز عشق، بویی هست / گل، گریبان دریده می آید

طبعی به هم رسان که بسازی به عالمی / یا همتی که از سر عالم توان گذشت

به نازی که لیلی به محمل نشیند

ره این است روی از طریقت متاب

سرانجام چون خشت، بالین بود

به خُم تکیه همچون فلاطون زنیم

به آزادگی پیش رو چون بمردی/ به مخبر پسندیده همچون به منظر

بسی رنج بردم در این سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی

ور از جهل غایب شدم روز چند/ کنون کامدم در به رویم مبند

سعادت به بخشایش داور است/ نه در چنگ و بازوی زورآور است

ای به ازل بوده و نابوده ما/ وی به ابد زنده و فرسوده ما

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را/ ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم تو را

دانه دل کاشته‌‌ای زیر چنین آب و گلی/ تا که بهارت نرسد او شجری می‌‌نشود

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی/ نروم جز به همان ره که توام راه نمایی