شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 1750

مرا در خانه سروی هست کاندر سایه قدش / فراغ از سرو بستانی و شمشاد چمن دارم 

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد / بهار عارضش خطّی به خون ارغوان دارد 

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است / شمشاد خانه‌پرور من از که کمتر است 

با کاروان حله برفتم ز سیستان / با حله‌ای تنیده ز دل، بافته ز جان 

بگو که جان عزیزم ز دست رفت خدا را / ز لعل روح‌فزایش ببخش آن‌که تو دانی

بیا که رونق این کارخانه کم نشود / به زهد همچو تویی یا به فسق همچو منی

ز تندباد حوادث نمی‌توان دیدن / در این چمن که گلی بوده است یا سمنی

چون ز جام بی‌خودی رطلی کشی / کم‌ زنی از خویشتن لاف منی

چون بگویی بفشانی گهر از حقّه لعل / چون بخندی بنمایی ز شکر مروارید

به چون تو محتشمی بی‌بها سخن ندهم / بده ز لعل شکربار قند و بستان دُر

به خنده از لب خود پُر شکر کنی دامن / مرا چو چشم در اندازد از گریبان دُر

هر کجا نقّاش نقش قامت و لعلش کشید / جلوه طوبی نگر، سرچشمه کوثر ببین