شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یازدهم: قافیه | آزمون شماره 13758

مشو تا توانی ز رحمت بری / که رحمت برندت چو رحمت بری

روز وصل دوستداران یاد باد / یاد باد آن روزگاران یاد باد

دمی رفت و یاد آمدش روی دوست / دگر خیمه زد بر سر کوی دوست

گدا را چو حاصل شود نان شام / چنان خوش بخسبد که سلطان شام

این خواجه را چاره مجو بندش منه پندش مگو / کان جا که افتاده است او نی مفسقه نی معبده است

از آب و خطاب تو تن گشت خراب تو / آراسته دار ای جان زین گنج خرابی را

آن باده به جز یک دم دل را نکند بی‌غم / هرگز نکشد غم را هرگز نکند کین را

امشب ز خود افزونیم در عشق دگرگونیم / این بار ببین چونیم این بار مخسب امشب

شامگاهان که رؤیت دریا / نقش در نقش می‌نهفت کبود / داستانی نه تازه کرد به کار / رشته‌ای بست و رشته‌ای بگشود / رشته‌های دگر بر آب ببرد

اندر آن جایگه که فندق پیر / سایه در سایه بر زمین گسترد / چون بماند آب جوی از رفتار / شاخه‌ای خشک کرد و برگی زرد / آمدش باد و با شتاب ببرد

همچنین در گشاد و شمع افروخت / آن نگارین چربدست استاد / گوشمالی به چنگ داد و نشست / پس چراغی نهاد بر دم باد / هرچه از ما به یک عتاب ببرد

داستانی نه تازه کرد، آری / آن ز یغمای ما به ره شادان / رفت و دیگر نه بر قفاش نگاه / از خرابی ماش آبادان / دلی از ما ولی خراب ببرد

قصه دختر شنو القِصه باز                                                                  کرد بر او جم دری از غصه باز

چون ندید از یاری ما شیخ سود                                                                  باز گردانید ما را شیخ زود

بسته بر این سوخته ره بحرها                                                                  گه سد ره قافیه گه بحرها

هر دلی کز عشق زر گیرد خلل                                                                  در قیامت صورتش گردد بدل

الف _ ج 

ج _ د  

الف _ ه_ 

ج _ ه_