شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هفتم: سبک و سبک‌شناسی (سبک خراسانی) | آزمون شماره 2571

تاریخی

دینی

غنایی

حماسی

گفت: همه جامه‌های شاهانه خویش بیرون کن و مرا ده و خود با یاران برنشین و برو و مرا با این لشگر بگذار.

خیمه مسلمانی ملک است و ستون پادشاه و طناب و میخ‌ها رعیّت، پس چون نگاه کرده آید، اصل ستون است.

پس چون روز پنجم بود نامه‌ای آمد از جانب پارس که در آتشکده آتش بمرد و مدّت هزار سال گذشته بود تا آن آتش نمرده بود.

نوروز نخستین روز است از فروردین ماه و از این جهت روز نو نام کردند زیرا که پیشانی سال نو است.

فروزندۀ میغ و برّنده تیغ / به جنگ اندرون جان ندارم دریغ

همان جوشن و خود و زوپین و تیغ / کلاه و کمر هم نبودش دریغ

این غم، که مراست کوه قاف است، نه غم / این دل، که توراست، سنگ خاراست، نه دل

محو کف خاکستر خویشم ‌که تب عشق / اخگر صفتم پنبه دماند از جگر داغ

صبحدم از عرش می‌آمد خروشی عقل گفت / قدسیان گویی که شعر حافظ از بر می‌کنند (حافظ)

نیست اقلیم سخن را بهتر از من پادشا / در جهان ملک سخن راندن مسلّم شد مرا (خاقانی)

تو گم نه‌ای و گمشده تو منم ولیک / نایافت یافت می‌نتوان از که جویمت (عطار)

هفت کشور نمی‌کنند امروز / بی‌مقالات سعدی انجمنی (سعدی)

هم‌چو لوح زمردین گشته‌ست / دشت هم‌چون صحیفه‌ای زِ رُخام (استفاده از تشبیه حسی)

مهتری گر به کام شیر در است / شو، خطر کن ز کام شیر بجوی (جنبه عملی و دستوری داشتن اشعار)

همان جوشن و ترگ و برگستوان / همان نیزه و تیر و گرز گران (کهنه و مهجور بودن برخی لغات)

از برون گرچه نعت خون دارد / مشک غماز اندرون دارد (استفاده از دو حرف اضافه برای یک متمم)