شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 359

کنایه

جناس

تشخیص

مجاز

ای که بر چرخ ایمنی زنهار / تکیه بر آب دادهای هش دار

تیغ ستم ببین چه به زلف ایاز کرد / پا از گلیم خویش نباید دراز کرد 

دیشب به سیل اشک ره خواب می‌زدم / نقشی به یاد روی تو بر آب می‌زدم

دی سرو به باغ سرفرازی می‌کرد / سوسن به چمن زبان‌درازی می‌کرد

سرم به دنیی و عقبی فرو نمیآید / تبارک‌الله از این فتنهها که در سرِ ماست 

ای دوست شکر بهتر یا آنکه شکر سازد/ خوبی قمر بهتر یا آنکه قمر سازد

نرفتم به محرومی از هیچ کوی / چرا از درِ حق شوم زردروی 

از آن مرد دانا دهان دوخته است / که بیند که شمع از زبان، سوخته است 

ساختار کلام / واژه 

واژه / ساختار کلام 

جمله / عبارات کوتاه

عبارات کوتاه / جمله 

عاقل چو خلاف اندر میان آید، بجهد و چون صلح ببیند لنگر بنهد.

ای پای به گل فرو شده، ای خستۀ تیر بلا، همه ما را خوانید؛ گرد درِ ما گردید.

مسکین برهنه به سرما همی‌رفت. سگان در قفای وی افتادند. 

سخن او بر سر زبانها افتاد.