شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس دهم: زبان و ادبیات فارسی در سده‌های پنجم و ششم و ویژگی‌های سبکی آن | آزمون شماره 14523

حذف افعال به قرینه

آوردن مترادف‌ها و توصیف‌های فراوان

بهره‌گیری از آیات و احادیث

کاربرد آرایه‌های ادبی موازنه، سجع و مراعات نظیر

بار خدای را عزّ و جلّ بر روی زمین بندگانی‌اند که آشامندۀ شراب معرفت‌اند و مست از جام محبّت. هرچند که از حقیقت آن شراب در دنیا جز بویی نه و از حقیقت آن مستی جز نمایشی نه.

خواهنده هرگز چون خواسته نبود، رونده هرگز چون ربوده نبود، رونده مزدور است و ربوده مهمان. مزد مزدور، درخور مزدور و نزل مهمان درخور میزبان.

عشق گفت: من دیوانۀ جرعۀ ذوقم، برآرندۀ شعلۀ شوقم، زلف محبت را شانه‌ام، زرع مودّت را دانه‌ام. ای عقل تو کیستی؟ مؤدب راه و من مقرّب شاه.

به تجربت می‌توان دانست که رضا به قضا و حُسن مصابرت در قناعت اصل توانگری و عمده سروری است و سرمایه دوستی مُواسا با اصحاب.

زبان فارسی در نواحی شرقی و غربی بیرون از ایران گسترش یافت.

تحولی که انوری و سنایی در غزل ایجاد کردند، زمینه ظهور شاعران بزرگی در قرن هفتم شد.

برخی شاعران چون سنایی و مولوی به سبب پای‌بندی به اعتقادات خاص از دربارها کناره گرفتند و مدیحه‌گویی را کنار گذاشتند.

داستان‌سرایی، هجو، حماسه و تغزل و طنز از مضامین رایج شعری این دوره‌اند.