شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 135

گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن/ یعنی که رخ بپوش و جهانی خراب کن

هزار نقش برآرد و زمانه و نبود/ یکی چنان‌که در آیینۀ تصور ماست

باغ سلام می‌کتد، سرو قیام می‌کند/ سبزه پیاده می‌رود، غنچه سوار می‌رسد

گرچه من خود ز عدم دلخوش و خندان زادم/ عشق آموخت مرا شکل دگر خندیدن

گفت خاموش که هرکس که جمالی دارد / هر کجا پای نهد دست ندارندش پیش 

گرچه ز شراب عشق مستم / عاشقتر از این کنم که هستم 

بشکفت گلها در چمن ای گلستان من بیا / سرو ایستاده منتظر سرو روان من بیا

به نظم اندر آری دروغی طمع را / دروغ است سرمایه مر کافری را

سمنبر غافل از نظارۀ شاه / که سنبل بسته بُد بر نرگسش راه 

گهی بر شکر از بادام زد آب / گهی خایید فندق را به عناب 

دلدار من جاندار من شمشاد خوش‌رفتار من / چون دیده دُربار من لعلش گهربار آمده

چو تَنگ شکر در عقیق آورم / ز پسته شراب رحیق آورم

آن شاخههای نارنج اندر میان میغ / چون پارههای اخگر اندر میان دود 

سحر در شاخسار بوستانی / چه خوش می‌گفت مرغ نغمهخوانی

آسمان غمگین، زمین خونین / هر طرف افتاده در میدان / اسبهای زخمی و بی‌زین

آفتاب مهربان / تاج گل بر سر زده / فصل تابستان گذشت / نوبت مهر آمده 

ماه من! نخل قدت سرو خرامان من است / سرو من!ماه رخت شمع شبستان من است 

کبوتر حرمم من گرفت بر من نیست / عقاب عشق ندانم که چون گرفت مرا 

سخنی چو گوهر تر صدف لب تو دارد / سخن صدف رها کن گهری نمای ما را

ای صبا! بوسه زن ز من او را / ور برنجد لب چو شکّر او