شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس دهم: زبان و ادبیات فارسی در سده‌های پنجم و ششم و ویژگی‌های سبکی آن | آزمون شماره 10346

شکر ایزد را که چون او شد پدید / در خیالش جان، خیال خود بدید

ما همه چشمیم و تو نور ای صنم / چشم بد از روی تو دور ای صنم

شنیدم که نامش خدادوست بود / ملک سیرتی، آدمی‌پوست بود

هر روز دلم به زیر باری دگر است / در دیده من ز هجر کاری دگر است

چون مردم بدانست کز وی چیزی نماند پایدار، ‌بدان کوشد تا نام او بماند و نشان او گسسته نشود.

خردمند به سخن دشمن التفات نماید و زرق و شعوذه او را در ضمیر نگذارد.

شرارت و زعارتی در طبع وی مؤکّد شده بود و تضریب کردی و اَلَمی بزرگ بدین چاکر رسانیدی.

آتش حِقد (کینه) را مادّت بی‌نهایت است. اگر همه دریاها بر وی گذرد، نمیرد.

خانقاه‌ها در شمار پشتیبانان و پناهگاه‌های شعر فارسی درآمدند.

بر قدرت عواطف و عمق اندیشه‌ها افزوده شد.

از سادگی بیان شعر کاسته شد.

دامنه‌ موضوعات شعر گسترش یافت.

من چون به تو پیوستم، باید که ترحیبی تمام و اجلالی به‌سزا رود، تا قاصدان من به مشاهده‌ی آن بر لطف حال مصافات و استحکام عقد موالات واقف شوند.

و من به حکم این مقدمات از علم طب تبرّمی نمودم و همّت و تهمت به طلب دین مصروف گردانید و الحق راه آن دراز و بی‌پایان یافتم، سراسر مخاوف و مضایق.

پس تو خویشتن را از جمع نادان‌تر کسی دان که چون خود را نادان شناختی، دانا گشتی، و دانا کسی باشد که بداند که نادان است و عاجز.

ای نفس میان منافع و مضار خویش فرق نمی‌کنی، و خردمند چگونه آرزوی چیزی در دل جای دهد که رنج و تبعت آن بسیار باشد و انتفاع و استمتاع اندک؟