شرکت در آزمون آنلاین پیام‌های آسمان هفتم - درس اوّل-بینای مهربان | آزمون شماره 3729

دوام دولت اندر حق شناسی ا ست / زوال نعمت اندر ناسپاسی است

مکن در هیچ کاری ناسپاسی / رضا ده در قضا گر حق شناسی

چه جای شکر و شکایت ز نقش نیک و بد است / چو بر صحیفه ی هستی رقم نخواهد ماند

هنوزت سپاس اندکی گفته‌اند / ز بیور (هزار) هزاران یکی گفته‌اند

 وَ هُوَ مَعَكُمْ أَیْنَ مَا كُنْتُمْ

وَ اللَّهُ يَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ

وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ

وَ ما اَرْسَلْناکَ اِلاّ رَحْمَهً لِلْعالَمِینَ

خداوند را شکر نعمت گزار، که چشم از تو دارند مردم بسی، نه تو چشم داری به دست کسی. 

خدایا دلم خون شد و دیده ریش، چو می‌بینم انعامت از گفت بیش.

گر انعام او برشمارد کسی، بدان تا کند شکر نعمت بسی، ز شکر وی آن نعمت افزون بود.

آن‌چه در علم بیش می‌باید، دانش ذات خویش می‌باید.

یار مردان خدا باش که در کشتی نوح / هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را

حسد چه می‌بری ای سست‌نظم بر حافظ / قبول خاطر و لطف سخن خدادادست

بیدلی در همه احوال خدا با او بود / او نمی‌دیدش و از دور «خدا را» می‌کرد

شکر خدا که از مدد بخت کارساز / بر حسب آرزوست همه کار و بار دوست

شکر نعمت وجود پیامبران و امامان،‌ پیروی از فرمایش‌های آنان است.

دروغ‌گفتن، ناسپاسی از نعمت زبان است.

احترام به معلّم، شکر نعمتِ وجود اوست.

شکر نعمت گوش، گوش‌دادن به نداهای شیطانی است.