شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 5135

هنوز از دهن بوی شیر آیدش / همی رای شمشیر و تیر آیدش 

تهمتن برآشفت و با طوس گفت / که رهام را جام باده است جفت 

همی یادم آید ز عهد صِغَر / که عیدی برون آمدم با پدر

چو خواهی که پیدا کنی گفت‌وگوی / بباید زدن سنگ را بر سبوی 

از هر کران بانگ رحیل آید به گوشم / بانگ از جرس برخاست وای من خموشم 

جانان من برخیز و آهنگ سفر کن / گر تیغ بارد ، گو ببارد ، جان سپر کن 

وادی‌ پر از فرعونیان و قبطیان است / موسی جلودار است و نیل اندر میان است

جانان من برخیز و بشنو بانگ چاووش / آنَک امام ما عَلم بگرفته بر دوش

الف، د

ب، ج

الف، ج

د، ج

مگوی آن‌چه هرگز نگفته است کس / به مردی مکن باد را در قفس

بدین‌نامه چون دست کردم دراز / یکی مهتری بود گردن فراز

هر که تماشای روی چون قمرت کرد / سینه سپر کرد پیش تیر ملامت

نالم از دست تو ای ناله که تأثیر نکردی / گرچه او کرد دل از سنگ تو تقصیر نکردی

ترسم که اشک در غم ما پرده‌در شود / وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

دل عالمی بسوزی چو عذار برفروزی / تو از این چه سود داری که نمی‌کنی مدارا

مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست؟ / به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن

زبان خامه (قلم) ندارد سر بیان فراق / وگرنه شرح دهم با تو داستان فراق