شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 3: آرایه‌های ادبی | آزمون شماره 3522

خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم / کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی

کلّ یومٍ هو فی شأن بخوان / مر ورا بی‌کار و بی‌فعلی مدان

العرفن با آب غلمان چشمه سار حور را / شیوه جنّات تجری تحتها الانهار داشت

کشت عمل ما را هنگام درو آمد / داس مه نو بنگر در مزرع انسانی

پدرم روضۀ رضوان به دو گندم بفروخت/ ناخلف باشم اگر من به جوی نفروشم

ز خاک آفریدت خداوند پاک/ پس ای بنده افتادگی کن چو خاک

چو گل گر خرده ای داری خدا را صرف عشرت کن/ که قارون را غلط‌ها داد سودای زراندوزی

که یکی هست و هیچ نیست جز او/ وحدهُ لا الهَ الّا هو

در دل مجنون چه سوز بود ز لیلی / هست مرا ای نگار از تو همان سوز

هرچه زان تلخ‌تر بخواهد گفت / گو بگو از لب شکربارش

به چین زلف چو شامت نمی‌رسد دستم / نسیم زلف تو از مشک ناب می‌جویم

چنان بر صید مرغ دل فکند آن زلف پرچین را / که شاهی افکند بر صعوه (نوعی پرنده) بیچاره شاهین را

همای گو مفکن سایه شرف هرگز / بر آن دیار که طوطی کم از زغن باشد

در باغ طبیعت نفشردیم قدم را / چیدیم و گذشتیم گل شادی و غم را

به زهر تشنه لبم با شکر چه کار مرا / دراز باد شبم با سحر چه کار مرا

تو خود به جوشن و برگستوان نه محتاجی / که روز معرکه بر خود زره کنی مو را

بیت دارای تخلص شاعر است و شاعر در آن به نام دو کتاب خود اشاره دارد.

در بیت مراعات‌نظیر بین بستان و گلستان و گلزار و بار و نخل و همین‌طور شیرین و شکر وجود دارد.

بیت سوم تضمین شعر سعدی است.

در بیت تلمیح وجود ندارد.