شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 3: آرایه‌های ادبی | آزمون شماره 4548

هر چه جز او هست بقاییش نیست/ اوست مقدس که فناییش نیست

آب بریز آتش بیداد را/ زیرتر از خاک نشان باد را

هستی تو صورت پیوند نی/ تو به کس و کس به تو مانند نی

قبلۀ نُه چرخ به کویت در است/ عنبر شش روزه به مویت در است

صائب این آن غزل حافظ شیراز که می گفت/ مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید

به شهر عشق منم شهریار و چون حافظ / منم که شهرۀ شهرم به عشق ورزیدن

نغمۀ حافظ شنو ز خامۀ صائب/ چند نشینی که خواجه کی به در آید

به فکر صائب از آن می کنند رغبت خلق/ که یاد می دهد از طرز حافظ شیراز

آفرین جان آفرین پاک را/ آنکه جان بخشید و ایمان خاک را

آسمان چون خیمه‌ای برپای کرد/ بی‌ستون کرد و زمینش جای گرد

به اصل خویش راجع گشت اشیا/ همه یک چیز شد، پنهان و پیدا

گاه گل در روی آتش دسته کرد/ گاه پل بر روی دریا، بسته کرد

آب آتش‌فروز عشق آمد/ آتش آب‌سوز عشق آمد

سیاوش سیه را به‌تندی بتاخت/ نشد تنگ‌دل، جنگ آتش بساخت

چو از کوه آتش به هامون گذشت/ خروشیدن آمد ز شهر و ز دشت

چو بخشایش پاک یزدان بود/ دم آتش و آب یکسان بود

از دل و جان بندۀ غربت نگردد چون كند / آنچه يوسف ديد ز اخوان در غم‌آباد جهان

كجا روشن شود چشم زليخا بر تن يوسف/كه عصمت سرزند از جيب تا پيراهن يوسف

من از آن حسن روز‌افزون که یوسف داشت دانستم/که عشق از پردۀ عصمت برون آرد زلیخا را

گه آینۀ جمال یوسف گردی/ گه آتش خرمن زلیخا باشی