شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | آزمون شماره 57

عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد / دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت؟

مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود / نبود دندان لا بل چراغ تابان بود

سعدیا گر قدمت راه به پایان نرساند / باری اندر طلبش عمر به پایان برسانی

سر آن داری کامروز مرا شاد کنی؟ / دل مسکین مرا از غمت آزاد کنی؟

دردند خودپرستی و خودکامی / با این دو فرقه راه نپیمایید

بس سقف شد خراب و نگشت آسمان خراب / بس عمر شد تمام و نشد روز و شب تمام

خویشتن دیدن و از خود گفتن / صفت مردم کوته‌‌نظر است

همیشه بار جفا بردن و نیاسودن / همیشه رنج طلب کردن و نرنجیدن

چو گل هر دم به بویت جامه بر تن / کنم چاک از گریبان تا به دامن

پیش رخ تو ای صنم کعبه سجود می‌کند / در طلب تو آسمان جامه کبود می‌کند

می‌نماید عکس می در رنگ و روی مهوشت / همچو برگ ارغوان بر صفحۀ نسرین غریب

قناعت توانگر کند مرد را / خبر کن حریص جهانگرد را

از خم ابروی تو ام هیچ گشایشی نشد / وه که در این خیال کج عمر عزیز شد تلف

غم به سراپرده شد آتش پرورده شد / گرفت در جان ما نوبت دیدار خواست

نوبت خانه گذشت نوبت بستان رسید / صبح سعادت دمید وقت وصال و لقاست

ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز / کز سر صدق می کند شب همه شب دعای تو

دولتی را که نباشد غم از آسیب زوال / بی‌تکلف بشنو دولت درویشان است

خسروان قبلۀ حاجات جهانند ولی / سببش بندگی حضرت درویشان است

روی مقصود که شاهان به دعا می‌طلبند / مظهرش آینۀ طاعت درویشان است

کنج عزلت که طلسمات عجایب دارد / فتح آن در نظر رحمت درویشان است