شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 7843

ناله سعدی به چه دانی خوش است / بوی خوش آید چو بسوزد عبیر

همچو کتابی است جهان جامع احکام نهان/ جان تو سردفتر آن فهم کن این مسئله را

در بصرم سفته شده است آفتاب/ ز آن که مرا دیده شد الماس‌دان

گر موی من چون شیر شد از شوق مردن پیر شد/ من آردم گندم نِیَم چون آمدم در آسیا

تیر از کمان چو رفت نیاید به شست باز/ پس واجب است در همه کاری تأمّلی

روشن دلان خوش آمد شاهان نگفته‌اند/ آیینه عیب‌پوش سکندر نمی‌شود

آن را که بُود مغز و خرد خاموش است/ از کاسۀ پُر، صدا نیاید بیرون

گر پاسبان گوید که هی، بر وی بریزم جام می/ دربان اگر دستم کشد، من دست دربان بشکنم

دو

سه 

چهار

پنج

هر ذرّه که صبر یار خود خواهد کرد: هَر ذَر رِ کِ صَبرِ یارِ خُد خاهَد کَرد

مدّتی سجّاده تقوی به دوش انداختی: مُددَتی سَجادِیِ تَقوا بِ دوشَن داختی

اگر خواهی که خورشید از گریبانت برون آید: اَگَر خاهی کِ خُرشیدَز گَریبانَت بُرون ءایَد

پیش از اینت بیش از این اندیشه عشّاق بود: پیشَزینَت بی شَ زی نَن دیشِ یِ عُششاق بود