شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 12027

ژاله از نرگس چکید و برگ گل را آب داد / وز تگرگ نازپرور مالش عنّاب داد

از صدف ریزد گهر وز پسته دُر آید برون / چون شود گرم تکلم لعل خندان شما 

بتا و تازه بهارا تویی که عارض تو / طراوت گل و بوی بهار من دارد 

ز سنبل کرد بر گل مُشکبیزی / ز نرگس بر سمن سیمابریزی 

زلف تو چون مشک در مجمر به گاه سوختن/ چشم تو چون نرگس اندر باغ در وقت سحر

چه خفته‌اند در این کاروان‌سرا مردم/ که این محلّ عبور است نه مکان حضور

ای بسا شب که من خشک‌لب از حسرت تو/ بر زمین ریختم از دیده تر مروارید

یا رب این آتش که پنهان دارمش در لوح سینه/ گر برافروزد بسوزد بند بند استخوان را

 از جمال روی تو تابنده آفتاب/ وز آفتاب روی تو خورشید در حجاب

با وجود قد رعنای تو گو سرو مروی/ زان که بالای تو صد سرو خرامان ارزد

قد عاشقان خم نگیرد چو سنبل/ گر او سنبل از ارغوان برنگیرد

من چشم شدم همه چو نرگس/ تا نرگس مست تو بدیدم

یا رب از ابر هدایت برسان بارانی / پیش‌تر زانکه چو گردی ز میان برخیزم

مجنون که به دیوانه‌گری شهره شهر است / در دشت جنون همسفر عاقل ما بود

 ما ز آغاز و ز انجام جهان بی‌خبریم / اول و آخر این کهنه‌کتاب افتاده است

چون بگویی، بفشانی گهر از حقّه لعل / چون بخندی، بنمایی ز شکر مروارید