شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس ششم : مجاز | آزمون شماره 9249

توبه بر لب، سبحه بر کف، دل پر از شوق گناه / معصیت را خنده می‌آید ز استغفار ما

چرا نه مردم دانا چنان زید که به غم / چو سرش درد کند دشمنان دُژم گردند

هرچند که سر در سر دستان تو کردیم / با این همه دستان نتوان داد ز دستت

خلق را چون آفرید از لطف، خلاق جهان / داد گوش و چشم و لب، پا و سر و دست و زبان

شکوفه‌دار

سر

غم

سپید

جهان متفّق بر  الهیتش /  فرومانده در کُنه (درون) ماهیتش

 جهانی نهاده به کاووس چشم /  زبان پر ز دشنام و لب پر ز خشم

 جهان دل نهاده بدین داستان / همان بخردان و همان راستان

هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد / در خرابات بگویید که هشیار کجاست

سرو بگذار که قدی و قیامی دارد/ گو ببین آمدن و رفتن رعنایی را

به عشق روی نکو دل کسی دهد سعدی/ که احتمال کند خوی زشت نیکو را

لبت بدیدم و لعلم بیوفتاد از چشم/ سخن بگفتی و قیمت برفت لؤلؤ را

 دگر به دست نیاید چو من وفاداری / که ترک می‌ندهم عهد بی‌وفایی را