شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس دهم: دریادلان صف‌شکن | آزمون شماره 2123

تا تو با منی زمانه با من است / بخت و کام جاودانه با من است 

تو تا کجای جهان بی‌قرار این عشقی؟ / ودر کجای زمانه شعله می‌کشد عطشت؟

من تا تو تا همیشه‌ی چشمت شتافتم / رویایی از امید بر این عشق بافتم 

دلا تا کجا گرم لبخند باشم؟ / اسیر هرات و سمرقند باشم 

در اعتباری اگر زنی مگذر ز ساز فروتنی / که به کام حاصل مدّعا به تلاش ریشه رسد ثمر

به شمار عیب گذشتگان مگشا ز هم لب تر زبان / اگر از حیا نگذشته ای به نفسانه پردۀ کس مدر

سر و برگ و فرصت آگهی همه سود غفلت گفت و گو / چو چراغ انجمن نفس به نفسانه شد شب ما سحر

نرسید دامن همّتی به تظلّم غم بی کسی / زده ایم دست بریده ای به زمین چو بهلۀ(دستکش) بی کمر

کوچه زنجیر بن بست است در ظاهر، ولی / هر که رفت آنجا سر از صحرا برون می‌آورد 

بر سبکباران بود موج خطر باد مراد / گفت گلیم خویش از دریا برون می‌آورد 

از قضا نتوان به دست و پای کوشش شد خلاص / ماهیان را کی پر از دریا برون می‌آوری؟

نیست، صائب در زمین شور باران را اثر / از کدورت کی مرا صهبا (شراب) برون می‌آورد؟

به همین طریق بود که پیرمرد به سادگی در میان ما زیست.
 

عالیه خانم می‌دید که پیرمرد چه پناهی برای خیل جوانان شده‌است.
 

اگر درها را به رویش نبسته‌ بودند، شاید وضع جور دیگری بود.
 

 شبی که آن اتفاق افتاد، ما به صدای در از خواب پریدیم.

آن سر بزرگ داغ داغ بود، اما چشم‌هایش را بسته بودند . کوره‌ای تازه خاموش‌شده.
 

اسبی نزدیک من فرستاد که برنشین و نزدیک من آی. 
 

مردم بدانند از شدت روزگار نباید نالید و از فضل خدا ناامید شد.
 

نهال گفت عاشق تک درختی هستم که از جنگل تقاضای پناهندگی دارد.