شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 971

در خدمتت انبیا مشرف/ وز حرمتت آدمی مکرّم

ای مسند تو ورای افلاک/ صدر تو و خاک توده حاشاک

ای آرزوی قدر لقایت/ وی قبلۀ آسمان سرایت

ای شرع تو چیره چون به شب روز/ وی خیل تو بر ستاره پیروز

پرواز بدان‌جا که نشاط است و امید است/ پرواز به آنجا که سرود است و سرور است

ای زبان هم گنج بی‌پایان تویی/ ای زبان هم رنج بی‌پایان تویی

این لطافت کز لب لعل تو من گفتم که گفت/ وین تطاول کز سر زلف تو من دیدم که دید

ای گل خوشنسیم من بلبل خویش را مسوز/ کز سر صدق می‌کند شب همه شب دعای تو

ای زبان هم گنج بی‌پایان تویی/ ای زبان هم رنج بی‌درمان تویی

چرا مطرب نمی‌خواند سرودی؟/ چرا ساقی نمی‌گوید درودی؟

ما ز بالاییم و بالا می‌رویم/ ما ز دریاییم و دریا می‌رویم

ما برون را ننگریم و قال را/ ما درون را بنگریم و حال را

شیطان با مخلصان بر نمی‌آید و سلطان با مفلسان.

هر که به زیردستان نبخشاید، به جور زبردستان گرفتار آید. 

عقل گفت: من دبیر مکتب تعلیمم، عشق گفت: من عبیر نافۀ تسلیمم. 

ورد شکفته نکوست و درد، نهفته.

صبحوارم کافتابی در نهان آورده‌ام/ آفتابم کز دم عیسی نشان آورده‌ام

چون قلم اندر نوشتن می‌شتافت/ چون به عشق آمد قلم بر خود شکافت 

این زمین پاک است و آن شوره است و بد/ این فرشته پاک و آن دیو است و دد 

خستۀ عشقم و در دل غم عشق/ عاشق یارم و بر کف می ناب