شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 24304

به گوش هوش نیوش از من و به عشرت کوش/ که این سخن سحر از هاتفم به گوش آمد

لبخند تو خلاصۀ خوبی‌هاست/ لختی بخند خندۀ گل زیباست

نه من ز بی‌عملی درجهان ملولم و بس/ ملامت علما هم ز علم بی‌عمل است

هوای منزل یار آب زندگانی ماست/ صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم

پس وصال این فراق آن بود / صحّت این تن سقام جان بود

به دام افتاد روباهی سحرگاه / به روبه‌بازی اندیشید در راه

دلم سیر شد زین سرای سپنج / خدایا مرا زود برهان ز رنج

نداری ز من شرم از کردگار / نترسی که پرسند روز شمار؟

طیران مرغ دیدی تو ز پای‌بند شهوت / به درآی تا ببینی طیران آدمیت

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو / یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو

آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست / عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی

گر برود جان ما در طلب وصل دوست / حیف نباشد که دوست دوست‌تر از جان ماست

دل گرفته من همچو ابر بارانی / گشایشی مگر از گریه شبانه گرفت

تن ندادیم به آغوش زلیخای هوس / راضی از سلسله زلف به زنجیر شدیم

می‌ترسم از خرابی ایمان که می‌برد / محراب ابروی تو حضور نماز من

یک عمر پریشانی دلبسته به مویی است / تنها سر مویی ز سر موی تو دورم

مرا گفتی: که از پیر خرد پرسم علاج خود / خرد منع من از عشق تو فرماید چه فرمایی (واژه‌آرایی، تشخیص)

مراد ما نجویی ورنه رندان هوس‌جو را / بهار شادی‌انگیزی حریف باده پیمایی (واج‌آرایی، تضاد)

من آزرده‌دل را کس گره از کار نگشاید / مگر ای اشک غم امشب تو از دل عقده بگشایی (واج‌آرایی، کنایه)

گویند اصل آدمی خاک است و خاکی می‌شود / کی خاک گردد آن کسی کو خاک این درگاه شد (تلمیح، واژه‌آرایی)