شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 3652

سیل دریادیده هرگز برنمی‌گردد به جوی /  نیست ممکن هر که مجنون شد دگر عاقل شود

آدم خاکی ز خامی دارد از می اجتناب /  کوزۀ گِل پخته چون گردد نمی‌ترسد از آب 

آخر این نالۀ سوزنده اثرها دارد /  شب تاریک فروزنده سحرها دارد

فزود آتش من آب را خبر ببرید /  اسیر می بَرَدم غم ز کافرم بخرید

تا دل دیوانه در زنجیر زلفت بسته‌ایم /  ای بسا عاقل که شد دیوانه زنجیر ما

گلدستۀ نزاکت حسنت که بسته است /  کز بار جلوه رنگ بهارت شکسته است 

عیار ربط الفت دیگر از یاران که می‌گیرد /  سر و گردن چو جام و شیشه است از هم جدا اینجا

خار خار آرزو در جان هرکس ریشه کرد /  زود چون خاشاک خواهد خرج آتشخانه شد 

آدم خاکی ز خامی دارد از می اجتناب / کوزه گل، پخته چون گردد نمی‌ترسد ز آب (اسلوب معادله، لغات مربوط به آداب و رسوم هندوان)

 بر گرفتاری دل خنده‌زنان می‌گذرم / همچو دیوانه که از پیش دبستان گذرد (اسلوب معادله، لغات عامیانه)

 نعمت هند فراوان بود امّا نرود / یاد گیلان ز دل و حسرت نان لاکو (لغات عامیانه، غم غربت)

 در غریبی زود میرد نازپرورد وطن / شد نگین‌دان چار دیوار لحد فیروزه را (غم غربت، حسن تعلیل)

پرده‌دار جاده کی گردد هجوم نقش ‌پا / بخیه نتواند نهان کردن دهان زخم را

آن‌جا که نیست ابروی بت قبله حضور / خون می‌خورد برهمن محراب در حضور

نظری به لشکری کن که هزار خون بریزی / به خلاف تیغ هندی که تو در نیام داری

لاف منعم بشنو و تن زن که آب و رنگ جاه / عالمی را بلبل گل‌های قالی می‌کند