شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 17638

به وقت نومیدی امیدوار باش و نومیدی را در امید بسته دان و امید را در نومیدی

متعلّقان دیوان را فرمود که مرسوم فلان را چندان که هست مضاعف کنید.

او را گفت: از آن بوستان که بودی ما را چه تحفه کرامت کردی؟

از هر گوشه‌‌ای توشه‌‌ای می‌‌جستم، دل را مکانی طلب می‌‌کردم و منزل 

از سیم به سر یکی کله‌‌خود / زآهن به میان یکی کمربند

با شیر سپهر بسته پیمان / با اختر سعد کرده پیوند

ای مشت زمین بر آسمان شو/ بر وی بنواز ضربتی چند

ای دیو سپید پای در بند / ای گنبد گیتی ای دماوند

چون شیخ ما به نیشابور بود، بازرگانی شیخ را عود آورد و شیخ می‌گفت: «تا همسایگان ما را از بوی این نصیبی بود.». (کاربرد «را» به ‌عنوان نشانه مفعول)

شیخ بفرمود تا دو برّه فربه، یکسان بیاوردند چنان که از هم فرق نتوانستی کرد و هر دو به یک شکل بیاراستند. (کاربرد شکل تاریخی فعل)

شب ها در این تضرّع و زاری می نمودم تا یک شب رسول را به خواب دیدم، انگشتری در انگشت راست، نگینی پیروزه در وی. (حذف افعال)

چون آتش بگرفت هر که از بومان بیرون آید، بسوزد و هر که در غار بماند از دود بمیرد. (کاربرد «بسوزد» در معنای «می‌سوزد»)

حمایت خداوند از مظلومان

پرهیز از بی‌توجّهی به نیازمندان

بی‌تأثیر بودن آشفتگی مظلومان

رفع مشکلات افراد آزرده